Cesur Kızım

Annen neredeyse iki hafta geriden yazabiliyor ya neyse idare edicen artık böyle..

18 Eylül 2006 :
Eveeeeettttt kızım artık resmi olarak okullu olduuu…
minik minik hepsi aynı kıyafetle öyle şirinler kiii..
hiç okul problemi yaşamadık biz..
ne kolay oldu diyorum şimdi..
sanki mutlaka sorun çıkması gerekiyormuş gibi..
çıkmayınca şaşırıyor insan..


Okul başladı başlamasına ama ben bir olayı anlatmak istiyorum..
Kızım çok büyümüş benim arkadaşlar..
ve çok cesur bir kız olmuş..
ne desem ne kadar övsem az gelicek..
gurur duydum kızımla bir kez daha..


Olay şu:
Bildiğiniz gibi geçen hafta test sürüşümüz vardı:)
ve bu deneme haftası boyunca gelen servis, 18 eylül pazartesi günü gelmemiş.
Tüm servislere yeniden düzenleme yapılmış..
böylece öykü geçen hafta 1 numaralı servisteyken bu hafta ve bundan sonra 41 numaralı servise binecekmiş.
Okulun ilk günü telaşı belki Öykü hanımda yoktu ama biz anne ve babasında vardı.
İkimiz de cep telefonlarımızı evde unutmuşuz sabah okula giderken..
e ordan da işe gittik ikimiz de tabi..
veee öykücüm akşam 41 numaralı servise biniyor, servis şoförü evi tarif etmemiz için bilin bakalım kimi arıyor??
Benim cep telefonumu!!!
Açan yok..
baba aranıyor açan yok..
öyküye ev telefonunu soruyorlar, anneannesinin numarasını söylüyor arıyorlar açan yok, niye çünkü anneanne de sokakta öyküyü beklemekte!!!
Ve arkadaşlar okul ile evin arası 10 dakika iken 45 dakikada evi buluyorlar..
muhtara gidiyorlar tarif aldıktan sonra yola devam ederken öykü bizim eve yakın anacadde üzerindeki benzin istasyonunu tanıyor..
ve ordan gerisini kendisi tarif ediyor..
Olay bu…


günlerdir düşünüyorum..
okulun ilk günü..
kalabalık..
servis kalabalık..
geçen haftaki gibi sadece ilkokul 1. sınıf öğrencileri yok..
lise son bile var..
servisten tanıdığı kimse yok.
Şoför değişmiş..
ve evi bulamıyorlar..
anneye babaya ve anneanneye ulaşılamıyor!!!
Çok kötü değil mi!!!
Ve bu macera yeterince uzun sürüyor!!
Ben olsam korkardım..
öykü ağlamış olsaydı bile gayet doğal bulurdum..
ama bizim cadı ne ağlamış, ne panik olmuş, gayet soğukkanlı bir biçimde evini tarif etmeye çalışmış..


Söyleyecek başka söz bulamıyorum..


Seninle gerçekten gurur duyuyorum canım kızım..
bu yaşında beklenmedik sorunlarınla hiç panik olmadan baş edebildiğin için..
cesaretin için..
ve tabiî ki okul sorunu yaşamadığın için de..


(itiraf ediyorum, insan kendisiyle de gurur duyuyor azıcık, ben kızımı böyle yetiştiririm işte der gibi yani :))))